Bir yüze ustaca çizilmiş gülüştün
Dünyanın bütün suları dökülürken avuçlarından
İçi ürperen susuz kalmış bir kum tanesinde
Ömrüme karşılıksız yazılmış sevinçtin
Uzak şehirlere bir yol çizdim üşüyen ellerimle…
Bir başına kalmışlığın utancı,
görmezden geldiğim özlemleri çoğaltıyor.
yazdığım yol öykülerinde
Beteri var, yanılsamanın ayrımında
Soluyor uçurum yalnızlığında çiçekler
Akşamı kilitliyor dehşetli acılar,
bir sessizliğin içinden geçerken…
Şu bulutların geçtiği yerden bak
Yeniden vuracak toprağa bahar
Tertemiz bir mavi yeşil
Kapatacak bütün kapılarını ayrılığın…
Hasan KAYA
20 Şubat 2016 Cumartesi
